Het podium op

Toen ik een jaar of 14 oud was wist ik twee dingen heel zeker…

1) Ik word nooit verpleegkundige want ik kan niet tegen spuiten. En iemand een zetpil geven.. alleen het idee al.. No way!

2) ik ga nooit het podium op. Ik werd al rood tot achter mijn oren als mensen alleen al mijn kant opkeken in een supermarkt. Spreken in het openbaar, no way, dat was echt mijn grootste angst..

Het was mijn vader die mij geleerd heeft mijn spoken aan te kijken. Zo vertelde hij mij dat als hij snachts naar het toilet moest en de trap afliep hij soms het idee had, dat er iemand achter hem aan kwam. Dat gevoel herkende ik maar al te goed. Mijn vader vertelde dat hij zich dan omdraaide en tegen zijn eerste gevoel juist het nare gevoel tegemoet liep. Ik probeerde dat ook. In plaats van in een sprint de trap af te rennen en daarbij bijna mijn benen te breken draaide ook ik mij om en liep rustig terug. Doodeng en het lukte me ook niet altijd.. maar het heeft mij wel geleerd dat ‘je spoken aankijken’ loont! En dat de verhalen die je in je hoofd maakt niet waar zijn. Ook de ideeën over jezelf!

Jaren later werd ik verpleegkundige, docent verpleegkunde, werd ik de eerste verpleegkundige in de Tweede Kamer (die openlijk opkwam voor de beroepsgroep) en nog wat later werd ik spreker en dagvoorzitter. En dit dagvoorzitterschap doe ik ook met zoveel plezier; ik voel me als een vis in het water als ik op het podium mag staan! Samen met de aanwezigen en de opdrachtgever alles uit een symposium of congres halen. Een waardevolle dialoog begeleiden. Er zit zoveel kennis en kunde in een zaal vol mensen! Verbindingen maken. Dienstbaar en ondersteunend zijn in de spotlights: ik houd er van!
Dus: ‘Vaak ben je te bang! Stap in het licht! Kijk jouw spoken aan!” Als ik het kan kan jij het ook. Wedden? 😉