Laatste 1000 dagen
Toch bijzonder dat er voor de eerste 1000 dagen van het leven zoveel aandacht is. Maar dat het nadenken en praten over de laatste 1000 dagen van het leven nog te vaak achter de coulissen van de maatschappij en het leven wordt weggedrukt!
Zo begon Machteld Huber haar presentatie tijdens het symposium over Passende zorg van Zorgpartners Midden-Holland.
Ik begreep van Teun Toebes, die ook spreker was op hetzelfde symposium eergisteren in Boskoop, dat mensen met dementie gemiddeld acht maanden verblijven in een verpleeghuis alvorens ze ze overlijden.
En wat gun je jezelf en die ander dan in die laatste dagen van het leven?
Wat wil jij het liefst? Op een fijne warme afdeling zijn; dag in dag uit; goed verzorgd worden. En zo ga je heelhuids de kist in. Of zou je op jouw oude dag een ritje in een speedboot willen maken met jonge mensen en van de schrik je kunstgebit doormidden bijten? Ik zou het wel weten..
Hoe ontwarren we met elkaar, als maatschappij, het spinnenweb van ooit goedbedoelde regelgeving en richtlijnen opdat we de hele mens weer zien en niet alleen de risico’s? En geloof me dit vraagt lef en daadkracht. Maar bovenal ‘Anders kijken, anders denken en anders doen’.
Het leven is meer dan de ziekte of met de beste intenties worden verpleegd of verzorgd.
Het leven is lief hebben, houden van, scheiden, afscheid nemen, verafschuwen, omarmen, vallen, opstaan, lijden, angstig zijn, zingen, lachen en heel hard huilen. Al deze emoties maken ons … een heel mens. Dáár gaat passende zorg over.
#hoedan? Hoe geef je daar in de dagelijkse praktijk van nu handen en voeten aan? Nou, dat gaan we samen, met vallen en opstaan, ontdekken! Over domeinen en silo’s heen. Wat minder ‘risico analyses’ en ‘veiligheid’ in de jaarverslagen en wat meer aandacht (juist ook vanuit het ministerie én zorgkantoor) voor ‘kwaliteit van leven’. En dat is meer dan een schoon bed en dat heeft niets met geld te maken (zie docu van Teun over Moldavië, komt binnenkort..).
Hoe zou dat zijn? Hoe zou dat zijn?