Waar eindigt humor?
Waar eindigt humor en waar begint ongewenst gedrag?
De afgelopen week heb ik opvallend veel zorgprofessionals gesproken over dit onderwerp, het leeft. Wat kan wel en wat kan niet meer? 'Het op eieren lopen maakt het werk minder leuk'. Ik kreeg een flashback.
Als het je laatste dag was op een afdeling in het ziekenhuis waar ik werkte dan werd je in een rolstoel gezet vastgebonden en ging er lactulose over je haren. Er werd gelachen en samen taart gegeten. Soms werden zelfs de patiënten in het complot betrokken. Stralende gezichten en gegier door de gang.. alles werd even dragelijk. En het teamhoofd; die keek even een andere kant op.
Humor. Maar ja, gaat dit vastbinden in een rolstoel niet veel te ver? Is het geen onnodige verspilling van materie en tijd. Wat als je dit soort taferelen kunt opvatten als een vorm van vernedering?
We kunnen stellen dat humor heelt, dat humor en lachen zaken 'licht' maakt. Dat humor en plezier maken verbindend werkt. Maar wanneer is het humor en wanneer gaat het te ver? Waar gaat er vandaag de dag dan iets grondig mis? Dit soort gesprekken raken me merk ik.
Ik heb er geen onderzoek naar gedaan maar volgens mij ligt de sleutel in het 'oprecht verbonden zijn met elkaar'. In de verbinding is het mogelijk je te kunnen verplaatsen in die ander. Pas in die verbinding kan je nagaan, onderzoeken en realistisch inschatten wat wel en niet kan. En dat gaat verder dan taal alleen...Dat gaat ook om een vorm -en bepaalde mate- van 'bewustzijn'. Het is 'mensenwerk'.
Dit 'verbonden zijn met elkaar' is overigens een van de vier pijlers van het ervaren van werkplezier. Maar zetten we daar voldoende op in? Of schieten we met elkaar in een kramp? Komen er nieuwe gedragsregels? Past wel goed in het technocratisch paradigma.
Maar mijn overtuiging is dat technocratie, gedragsregels en structuren geen problemen oplossen, mensen wel! Durven we allemaal 'bewust te zijn' van onszelf en anderen? Dat vraagt om persoonlijk leiderschap op alle niveaus. Durven we het aan? Het houdt me bezig...